سکوت سازمانی یکی از مهمترین موانع تغییر و توسعه

سکوت سازمانی یکی از مهمترین علل تغییر و توسعه

سکوت سازمانی پدیده‌ای است که در آن کارکنان سازمان به علل مختلف از اظهار نظر در مورد مسائل سازمان خودداری کرده وسکوت اختیار می‌کنند.

سکوت یک علامت بسیار مهم بیماری، استرس، پیری، افسردگی یا ترس در سازمان به‌شمار می‌رود و مدیران باید در اولین فرصت عامل آن را ردیابی و برطرف نمایند. بی توجهی به این موضوع می‌تواند سبب اتفاقات وخیم تر و حتی مرگ سازمان شود.

مهمترین علل سکوت سازمانی عبارتند:

ترس از عواقب اظهارنظرها مشتمل بر تنبیهات، مرگ، بی نصیب بودن از امتیازات، برکناری از سمت و پست سازمانی و….

ترس از بی توجهی مدیر ارشد و بلا استفاده ماندن نظریات و ایده‌ها. در بدترین حالت مدیران ممکن است حتی نظریات ارائه شده را نخوانند

و در بهترین حالت ممکن است مدیر ارشد این نظریات را بخواند ولی با دلایل ناکافی یا مصلحت های غیرقابل توجیه اقدام به رد ایده ارائه شده بنماید.

بدون پاداش گذاشتن ایده‌ها: وقتی که سازمان برای ایده‌های ارائه شده که مورد استفاده هم قرار گرفته و اثر بخش بوده‌اند پاداشی پرداخت نمی‌کند.

در شرایط بحرانی تر سکوت سازمانی، هنگامی است که کارکنان سازمان به ظاهر فعال و پرسرو صدا هستند، ولی از اظهار نظرهای واقعی

و اقدامات مناسب و کارشناسی شده، خودداری کرده و در برخوردها، طبق خواسته های مدیر ارشد سازمان، عمل می کنند.

همانگونه که می‌بینید احساس ترس و ناامنی مهم‌ترین علت سکوت در سازمان تلقی می‌گردد.

بنابراین، شکل بسیار بدتر سکوت سازمانی وقتی است که کارکنان سازمان به ظاهر فعال و پر سر و صدا هستند ولی آن‌ها از اظهارنظرهای واقعی و اقدامات مناسب و کارشناسی شده خودداری می‌کنند و در برخوردها چیزی را می گویند یا کاری را انجام می‌دهند که مدیر ارشد سازمان می‌خواهد.

متخصصان علم مدیریت از پدیده سکوت سازمانی با عباراتی چون خطرناک یا مضر نام می‌برند. این جمله را همه ما شنیده ایم که سکوت علامت رضاست؛ بنابراین سکوت ما در برابر کمبودها و ایرادها، مبنی بر رضایت و خرسندی ماست.

لازم به یادآوریست که ما از توان افراد در بیان عقیده در مورد نیاز، صحبت نمی کنیم. بخش بزرگی از تاریخ تغییر اجتماعی در دنیا به دلیل همان تعداد اندک افراد شجاعی است که شهامت گفتن نظرشان را داشته اند.

سکوت سازمانی مانعی برای تغییر و توسعه

“هورسیون و میلیکن” در مقاله ی خود با عنوان “سکوت سازمانی”، مانعی برای تغییر و توسعه در دنیایی چندگانه نشان می دهد؛ اگرچه سازمان ها آزادی بیان دارند، اما بیشتر فرهنگ ها، سیگنال های سربسته و البته گاهی بسیار صریح بر کارمندان می فرستند که باید سکوت کنند.

همانند بسیاری از مسائل سازمانی، سکوت سازمانی نیز از بالا شروع می شود؛

در واقع گروه رهبری که خود را جدا از نیروی کار می داند، می تواند فضای برتری ایجاد کنددرباره موضوعاتی به کار برده می‌شود که به نظر کارکنان سازمان غیرقابل بحث هستند.که به دنبال آن، تفاوت های فرهنگی بزرگ تر می شود.

نتیجه ی شیوه های مدیریتی ضمنی و صریح و همچنین سیاست های شرکتی، تقویت سکوت سازمانی خواهد بود، در نهایت مدیران، افرادی را همانند خود، به کار می گیرند

که به جای نوآوری و استقبال از تغییر، بیشترین تمرکزشان بر مواردی مانند وابستگی متقابل و ثبات شغلی است.

موارد سکوت سازمانی

«سکوت سازمانی» درباره موضوعاتی به کار برده می‌شود که به نظر کارکنان سازمان غیرقابل بحث هستند. این موضوعات عبارتند از مواردی همچون عملکرد مدیر ارشد، عملکرد همکاران، اخبار بد، دعواها و مشکلات پرسنلی.

به عبارت دیگر پرسنل سازمانهای ساکت معمولاً بحث در چنین مواردی را بی‌ثمر دانسته و ساکت می‌مانند.

متخصصان رفتار سازمانی و مدل های سازمانی در شرکت افق پویان توسعه آماده ارائه خدمات تخصصی در این زمینه به شما می باشند.